Ontwarren

De meeste mensen die mij een beetje kennen weten het: ik ben dol op kerst! De twinkeling van de lampjes en de glitters, de muziek, de geuren, de films: ik word er zó blij van! Toch merk ik dat dat zeker niet voor iedereen zo geldt: sommige mensen hebben er echt een hekel aan, of vinden het gewoon teveel gedoe.

Met name hoor ik altijd veel klachten over kerstlampjes die ieder jaar weer in de knoop zijn geraakt, hoe goed men ook heeft geprobeerd het te voorkomen. En dan blijk ik een beetje apart te zijn want: ik houd daar dus wel van. Ik mag best graag een kluwen kerstlampjes uit elkaar proberen te halen. Begrijp me niet verkeerd: ik doe ook mijn best om ze ieder jaar weer zó op te ruimen dat het goed gaat (het scheelt immers tijd), maar de ideale oplossing heb ik nog niet gevonden. Zo sta ook ik ieder jaar weer een tijdje te prutsen. En dat is oké, want ik heb er schik in.

Eerst snap ik er niets van, waar zit het nu vast? Dan ineens heb ik iets los en kan ik al een hele streng netjes leggen. Weer even prutsen en ja! Daar gaat weer een stuk. Vervolgens leg ik de lange strengen in banen op de grond en kan ik rustig aan het versieren slaan.

Een beetje datzelfde gevoel ervaar ik vaak in gesprek met cliënten ook. Eerst denk ik “Hè, wat naar, hoe kan het nou dat dit zo is voor deze persoon?!”. Maar hoe meer je de cliënt leert kennen, terwijl die zijn verhaal vertelt en we samen de situatie en het verleden onderzoeken, wordt er ook steeds meer duidelijk. Hé, het lijkt wel alsof dit verbonden is aan dat, klopt dat? Dat soort momenten voelen bijna hetzelfde als de momenten waarop de kerstlampjes ineens weer een stukje verder los raken. Het verhaal wordt duidelijk. We kunnen het als het ware voor ons op de grond neerleggen en er naar kijken.

Hoewel het soms pijnlijk kan zijn om alles onder ogen te zien, ervaren de meeste mensen ook een soort opluchting. Doordat duidelijk wordt waar het probleem zit, ontstaat vaak ook het vertrouwen dat er wat aan te doen is. Dat is een hoopvol gevoel waardoor mensen vaak toch net weer een twinkeling in hun ogen terugkrijgen en dát vind ik natuurlijk prachtig!

‍